A pààr Manner sénn versàmmelt bi Bétania,
Éhri Miena sénn arnscht, éhra G’sécht géspànnt,
Én d’r Méttla stéht Eina, sini Wœrter tééna,
Sini Wohret, sini Liab sénn éhna békànnt,
D’ Gréésa vum Mènsch han si vu Èhm léhra kènna.
Di Wulka plàtza, d’r Hémmel brènnt,
D’Gräwer bàrschta vum Liacht erhèllt,
D’r Blétz durchzuckt ’s’gànza Firmamènt,
Üss d’r Tiafa stiegt CHRÌSCHTÜS d’r ‘’Hèld’’.
Schwàrz ésch di Nàcht, di Gàssa sénn laar,
Durch Jérusalem strolcha Hanker,
Si spotta un flüacha méh sogàr,
G’fèsselt han si d’r Universum-Lanker.
D’Nàtür triebt dàs Wàchsa machtig furt,
Niama kànn’s verhéndra mét kènner Léscht,
Salbscht wènn noch Géwàlt gébrücht wurd,
Druckt d’r Sàft stärker durch àlli Näscht.
Nix schlémmes séht di Bléck, làuifsch vertràuit noch herum,
Versunka ésch di vertràuit Làndschàft én tiafer Rüahji,
Zeigt fàscht àlli Fàrwa, nét a Halmla stéht noch krumm,
Di Auig mèrkt nix Àrges doch d’r Hémmel wérd scho gràuji.