Làngsàm wérd’s jetzt dunkel,
Di Tàg wara kérzer,
Àlles spiert d’r Wàndel
Alles wurd viel stéller,
Vergassa ésch d’r Hàndel.
Ewer àllem hangt a Schleier,
Gédampft géht jéda Schrétt,
Wia bin’ra Todesfeier,
Làuift stumm jéda mét,
Nur a Kràb séngt éhri Leier.
Unsécher, oï Dü fàscht zwiefelsch,
Süachsch di Kràft, wottsch noch hoffa !
Salbscht én d’r Nàcht wittersch bréwelsch :
Doch, a Flamla séhsch ém Ofa,
Dàs kleina Liachtla brücht d’r Mènsch.
Uff’m Heimwag séhsch kè Heitra méh,
Alles ésch fàscht v’rwéscht ém Nawel,
Un nix Békànntes kàsch Dü séh:
Nét amol kè Téér mét’ra Stàffel,
Erlœsst, di Heim féndsch doch noch stéh.
Gànz éwerràscht ésch Dina Bléck,
Wènn én dini Stuwa plœtzlig tréttsch,
A Kèrzla wénkt Dér ém a Èck,
Tànzt so luschtig uff’m Tésch,
Un én àlla Auiga mèrksch a Gléck.
Boll wara viar Kèrzla brènna,
Di gànz Fàmélia sétzt drum herum,
As ésch s’grééschta G’schanck wu àlli kènna,
Wènn d’Fraid d’Harza stémmt so um,
Un durch di Nàcht di Liader sénga !
Trotz wènn’s émmer méh wérd dunkel,
Un di Tag noch émmer kérzer,
Di tiafa G’miat spiehrt jètzt d’r Wàndel,
Ėn Dér, dàs kleina Liacht brènnt hèller,
Un mét d’m ÀDVANT reist d’Fraid durch s’Landel !
rk