Nix schlémmes séht di Bléck, làuifsch vertràuit noch herum,
Versunka ésch di vertràuit Làndschàft én tiafer Rüahji,
Zeigt fàscht àlli Fàrwa, nét a Halmla stéht noch krumm,
Di Auig mèrkt nix Àrges doch d’r Hémmel wérd scho gràuji.
D’r Wénd bloost kälter un wachselt zu’ma béésa Sturm,
D’r Tàg andert si G’sécht un kè Liachter brènna méh,
Kè Lawa héérsch méh schnüfa, vor Àngscht verschlupft d’r Wurm,
Durch d’Léfta jàga Geischter un schrèija vor Schrèkenswéh.
Wènn Dü àm Morga noch so einer Nàcht verwàchsch,
Blécksch verwundert mét Schrècka durch s’Fanschter,
Erkènnsch dini àlt Walt dia gèschtert bésunga hàsch,
Mét kènem Zeicha méh, àlles schient voll G’spanschter.
O Hémmel, as klopft wéld di Harz, di Blüat wérd kàlt ;
Wèr hàt séch g’wàgt, wu sénn di Kräfta un di Frévler,
Dia verwüstet han di Bliamla, Stricher un Wàld,
Üssg’lèscht àlli Fàrwa, di G’séchter vu da Falder ?
Di Meuschler verstèckt hénter jédem Nàscht, si grìnsa,
Hénter Todemàska entstèllt, mét’ma fàlscha G’frass,
Verstémmelt han si dàs Schééna, nix tüat méh glanza,
Nix bliebt méh vu dam Griana, verdèrrt stéht dàs Gràss.
Erstàrrt sénn di Brénna, di Bachla gédèckt mét Iss,
Di Baïm hanga voll Zapfa, d’r Duft ziagt si Tèppig,
Àlles hàt séch gandert, jédes Halmla glìzert wiss,
D’r Schnéé fàngt àà zu riesla, dàs Schàuispéél ésch machtig,
Àlles féllt séch mét Stélla dia niama méh kènnt,
Si klopft oï àn di Harz, soll drénna tééna Kràch,
Horch, loss Déch froh wédder wara wia’na Kénd,
Mét d’m Wénter schliass riawig Fréndschàft un làch !
rk
A àndra Kénig
d’r klei Kénig vu Ansa ..
Drénn sétzt d’r Kénig un hèrrscht mét Màcht,
Uff’m Kuchatésch zéhlt ar di Brédla,
Sini Auiga glanza un si Müül làcht,
Noch nia hàt ar g’sah so siassi Soldàta,
D’r Kriag wéll ar g’wénna ohna ass’s kràcht,
Nia verschrècka, nur d’r Büch güat lààda !