D’Nàtür triebt dàs Wàchsa machtig furt,
Niama kànn’s verhéndra mét kènner Léscht,
Salbscht wènn noch Géwàlt gébrücht wurd,
Druckt d’r Sàft stärker durch àlli Näscht.
Ehri todi Auiga séhsch jètzt schwalla,
Félla z’èrscht di Knoschpa mét Wunderfétz,
Dia béwundra d’ Friahjohrs-Heitra,
Un di Végel wu süacha éhra Sétz.
Si zeiga jètzt wissi Blättla, so zàrt,
Gézoga vu d’r Sunna nèja Wärma,
Entfàlta éhra reina Blüascht zur Àrt,
Nét nur Émma kumma scho zu schwärma.
A Bàuim stéht jètzt do mét voller Pràcht,
A rundi Kugel géziert mét wissem ‘Schnéé’,
Én d’r Làndschaft, a Zeicha wu wàcht,
Un riaft Di Harz mét éhm zu géh.
Zu géh durch s’Lànd mét sina Fàrwa,
Dia fréédlig bézwunga han àlli Furcht,
Zu fühla wia d’Nàtür léést di Froga,
Un d’r Kérschbàuim Dér spàrt sini siass Frucht. rk
Doch …
D’r März ésch gànga mét sina hèlla Tag,
D’r Awrél kummt un dèckt mét Schnéé Di Wag,
Ar màcht wàs ar wéll, teilt-üss sini Grélla,
Làcht àlli üss, un zwéngt-uff sina Wélla.
rk