Schwàrz ésch di Nàcht, di Gàssa sénn laar,
Durch Jérusalem strolcha Hanker,
Si spotta un flüacha méh sogàr,
G’fèsselt han si d’r Universum-Lanker.
Vor a Wuch vum Volk noch béjubelt,
Hatt ar d’r Thron solla ergriffa,
Doch, s’Fàlscha én da Hoha brodelt,
D’Heuschler tüan uff àlles pfiffa.
Alles spéélt séch àb ém Dunkla,
Nét viel wéssa wàs géht én d’r Stàdt,
G’schlossa sénn d’Tééra zum Munkla,
D’Angscht vor’m « Liacht » hàt àlli gépàckt.
Verwìrrt stiagt dàs G’séndel zum Pàlàscht,
Brénga dàs « Làmm » én Kètta verstréckt,
S’Liacht sin’r Unschuld fér séé a Làscht :
d’r Brüats G’wéssa vor sin’m Bléck v’rschrèckt.
Ehri Fàlschheit zerpràllt àn sin’r Unschuld,
Ehra Hohn v’rbrècht àn sin’m Glànz,
Ehra Géft zèrrénnt àn siner Huld,
Ehra Hàss àn sin’r Liab brécht gànz.
Di Lug, dàs ésch d’r grossa G’wénner,
Wènn d’Unwohret di Harza verdrajit,
Em Heuschla sénn si di bèschta Kènner,
Zum Schlémmschta sénn si jètzt béreit.
Di Unschuld salbscht müass sah d’r Tod,
Mét Blüat müass ar zàhla di « Schuld »,
D’ Sénda brénga nur d’r Mènscheit Not :
Si Liida offabàrt sini göttlig Huld.
Ar schleift a Holzstamm schwar durch d’Stàdt,
Müass hééra d’r Spott vu viela Litt,
Ar hàt si g’heilt, vum Hunger g’màcht sàtt,
Wu stéhn dia àlli, uff ‘wéllra’ Sitt ?
Niama kànn séch vorstèlla di Hèll,
D’ Schmarza wu ém Koerwer brènna,
Dàs Tèifels-Fiir verzéhrt jédi Stèll,
D’Quàl v’rzèrrt si G’sécht, d’Auiga schrèija.
Salbscht d’r Hémmel bàüimt séch uff,
wia si d’r Mènscha ‘’Suhn’’ zerschénda,
S’Unmènschliga, d’Bosheit hàuija druff,
S’Verdorwana wéll kè Granza fénda.
D’r Mènscha-Suhn müass zàhla d’r hééschta Priis,
D’r ALLMACHTIG wéll rètta Si ‘grééschta’ Warck ;
Kànn AR ém Mènsch gaa a bèss’ra Bewies ?
Als z’opfra d’r Suhn wun AR liabt so àrg !
Ar hangt zwéscha Hémmel un Arda,
Si Blüat tropft un nätzt àlla Grund,
Sina Kràft durchfliasst àlli Odra,
Un heilt uff éwig Dini, mini ‘’Wund ‘’!
Nàcht wurd’s z’Mèttàg , s’Màss ésch voll,
As kràcht d’r Dunner, d’r Tampel ‘zèrrisst’,
D’r ‘’Suhn’’ hàt bézàhlt d’r hœschta Zoll,
Unsra Dànk, fér émmer, nia vergìss !
rk