Schwàrz ésch di Nàcht, di Gàssa sénn laar,
Durch Jérusalem strolcha d’Hanker,
Si spotta un flüacha sogàr,
G’fèsselt han si d’r Universum-Lanker.
Vor a Wuch vum Volk noch umjubelt,
Hatt Ar uff d’r Thron sotta stiega,
Doch, d’r Zorn én da Pharisäer brodelt,
D’Heuschler tüan s’ Volk nur verfiahra.
Alles spéélt séch àb ém Dunkla,
Jérusalem ésch a g’heimi Stàdt,
G’schlossa sénn d’Tééra zum Munkla,
D’Àngscht vor’m « Liacht » hàt àlli gépàckt.
Verwèrrt stiagt dàs G’séndel zum Pàlàscht,
Brénga dàs Làmm én Kètta verstréckt,
S’Liacht sin’r Unschuld fér séé a Làscht,
Ehra G’wéssa vor sin’m Bléck v’rschrèckt.
Ehri Fàlschheit zerbrécht àn sin’r Géduld,
Ehri Worta v’rbrènna àn sin’m Glànz,
Ehra Géft verfliagt àn siner Huld,
Ehra Hàss àn sin’r Liab schmèlzt gànz.
Di Lug triumphiart àls grossa G’wénner,
Wènn d’Unwohret di Harza verdrajit,
Em Heuschla sénn si di bèschta Kènner,
Zum Schlémmschta sénn si jètzt béreit.
Di Unschuld salbscht verdiant d’r Tod :
« Mét Blüat müass ar zàhla dia ‘ Schuld’ »,
D’ Sénda brénga di Mènscha én Not :
D’ Verdorwaheit ésch éhra einzig Kult.
Jètzt schleift Ar a Holzskriz durch d’Stàdt,
Müass hééra d’r Spott vu viela Litt,
Ar hàt si g’heilt, vum Hunger g’màcht sàtt :
Wu stéhn dia àlli, uff ‘wèllra’ Sitt ?
Niama kànn séch vorstèlla di Hèll,
Di Schmarza wu éweràll brènna,
Dàs heissa Fiir verzéhrt jédi Stèll,
D’Quàl zerrisst si G’sécht, d’Auiga schrèija.
Salbscht d’r Hémmel baüimt séch uff,
Z’sah wia sina ‘’Suhn’’ wìrd zerschlàga,
D’ Unmènscha, d’Bosheit hàuija druff :
D’ Schrècka vum Undànk müass Ar zàhla !
D’r ALLMACHTIG wéll rètta si ‘Mènscha-Warck’,
D’r Suhn müass zàhla d’r hééchschta Pries,
Wéél AR, vu jé, éhna liabt bis én s’Màrk ;
So dia Mènscha : Do ésch d’r Béwies.
Ar hangt zwéscha Hémmel un Arda,
Si Blüat tropft un nätzt àlla Grund,
Dia Kràft durchfliasst àlli Odra,
Un heilt uff éwig Dini, mini ‘’Wund ‘’!
Nàcht wurd’s z’Mèttàg , s’Màss ésch voll,
As kràcht d’r Dunner, d’r Tampel zèrrisst,
D’r ‘’Suhn’’ hàt bézàhlt d’r hééchschta Zoll,
Unsra Dànk, fér émmer, nia vergéss !
rk