Schéén ésch di Àdvants-Zitt,
Fraija lütt séch àlli Litt;
Stéht si plètzlig vor d’r Téér,
Kummt s’griana Kranzla hèrvér.
Scho brènnt a Kèrzla noch klei,
Uf’ ma Näschtla gànz allei;
S’ Dunkla ésch kumma so schnall,
Doch ém Ofa brènnt’s so hall.
Noch, hèt d’r Hèrbscht glanzt én Gold,
Sie Bénahma wàr so hold,
Hèt gézeigt stolz sini Pràcht,
Un àlles hèt froh noch g’làcht.
Jètzt, blossa d’ Wénd so stàrk,
Schéttla die Baïm fèscht, so àrg,
Dia han verlora éhra Kleid,
Tüan ein’m so wéh, so leid.
Hé un dà, fliagt a Kràbb,
Sétzt uf a toda Nàscht séch àb.
Briahlt heissrig üss voller Kéhl :
‘Wu ésch, Mènsch, dènn noch a Séél ?’
Drussa ésch’s grauï un laar,
Tiafi Wulka stérma har,
Die Natür séht trürig üss,
Hàt éhra Fràck mian ziahga üss.
Drénna, uf ma griana Krànz,
Draija d’ Flammla éhra Tànz;
Én àlla Auïga glanzt a Liacht
Én jédem Harz’ brènnt a Glüat.
Kumm Àdvant, féll uns mét Hoffa!
Di Starn hèt uns gétroffa,
En àlla zeigsch dü der Wag:
Fiahr oï méch zur d‘Wihnàchts-Stag!
rk