Schwàrz ésch di Nàcht, di Gàssa sénn laar,
Durch Jérusalem strolcha Hanker,
Si spotta un flüacha sogàr,
G’fèsselt han si d’r Universum-Lanker.
Vor a Wuch vum Volk noch béjubelt,
Hatt ar d’r Thron kènna ergriffa,
Doch, s’Fàlscha én da Hoha brodelt,
D’Heuschler tüan uff s’ Volk nur pfiffa.
Alles spéélt séch àb ém Dunkla,
Nét viel wéssa wàs géht én d’r Stàdt,
G’schlossa sénn d’Tééra zum Munkla,
D’Angscht vor’m « Liacht » hàt àlli gépàckt.
Verwérrt stiagt dàs G’séndel zum Pàlàscht,
Brénga dàs Làmm én Kètta verstréckt,
S’Liacht sin’r Unschuld fér séé a Làscht,
S’G’wéssa d’r Brüat vor sin’m Bléck v’rschrèckt.
Ehri Wàffa zerpràlla àn sin’r Unschuld,
Ehri Worta v’rbrènna àn sin’m Glànz,
Ehra Géft zèrrénnt àn siner Huld,
Ehra Hàss àn sin’r Liab brécht gànz.