1 ALLMACHTIGER, GOTT, YAHWEH, AR rèdt un riaft di Walt z’samma, vum Uffgàng vu d’r Sunna, bis zu éhrem Néédergàng.
2 Vu Zion, di Vollandung d’r Schéénheit, schiint AR.
3 Unser GOTT kummt, un AR bliebt nét stéll. Uff-frassendes Fiir géht vor Éhm vorüss, un a wélder Sturm géht um Éhna hèrum.
4 AR riaft d’r Hémmel én d’r Héécha, un d’Arda zu réchta Si Volk.
5 Versàmmla mini Trèija vor Mér, wun a Bund g’schlossa han durch s’Opfer.
6 Un di Hémmel wara Sini G’rachtikeit verkénda, dènn GOTT ésch salwer Réchter.
7 Horch Mi Volk, Éch wéll réda: Ech wéll Zeugnis gaa géga déch, Israël, Éch GOTT, bén di GOTT !
8 Nèt waga dina Opfer klàg Éch déch àà, sénn doch dini Bràndopfer taglig vor Mér.
9 Éch wéll vu dinem Hüss kè Stiar namma, wéder Bèck vu dina Weida.
10 Dènn àll Wéld ém Wàld ésch Mi, un s’Véh uff da Barga zu Toïsigi.
11 Éch kènn àlli Végel én da Barga , un wàs séch régt uff’m Fald, ésch Mi.
12 Wènn Éch hungrig war, tat Éch’s dér nét sàga, dènn di Walt un wàs si féllt ésch Mi.
13 Meinsch dü, dàss Éch Fleisch vu Stiara assa wéll, oder Blüat trénka vu da Bèck ?
14 Loss Dànksàgunga dini Opfer séé zu GOTT, un erféll di Gélübda wu dü ém Hééchschta g’màcht hàsch ;
15 d’rno, riaf Méch én d’r Not, so wéll Éch déch rètta, un so wursch dü Méch éhra.