Kummt das Frieahjohr heil gesprunga ,
ben ech glecklig froh,
un mi Harz well luschtig senga,
jubla hemmel-hoch !
S’Liacht het d’Nàcht bezwunga,
sieni Kràft weckt mieni Luscht,
mieni Sehnsucht, scho tiaf vergràwa,
erwàcht met hehrem Durscht.
Het d’àlt Schoepfung verspeelt.. ?
Wu esch ehri Kràft.. ?
D’àlta Zwiefler han wed’r mol g’lehrt :
Wer, besetzt di Màcht..!
Wia stell, esch alles kumma,
s’Lawa , wàr jo tod !
Üs d’r ‘Unterwalt’, esch s’Kiemla drunga,
het uns Bliamla brocht !
Ehri Fàrwa fella d’Garta,
ehri Pràcht d’Auïga gross,
ehra Duft schwärmt durch alli Léfta ,
vergöttert uns’r Los.
Vu da Baim hehr i zwetschra,
d’Vegel senga stàrk;
voller Fraïd schàllt ehra Pfiffa,
ehra G’sàng ketzelt s‘Màrck !
Jedes Teenla hehr i klenga,
d’r Wend brengt‘s zàrt en s’Ohr,
Si Blosa weckt Fald un Brenna,
noch s‘Toda, v‘rweckt ehr Chor.
D’m ‘Neija‘ müasch Dü gànz vertrauïa,
as quallt üs jedem Spross :
Hoffnung v’rkenda àlli Stemma,
sie griasst Dech uf d’r Stross !
Knoschpa un Halmla sehn ech triewa :
Vum “Wort“ geht àlles los,
“Siena Geischt“ tüat àlles leita :
Nur d’Liab, get d’r Walt d’r Stoss.
Alli Menscha well sie g’wenna :
vergesst ke Harzens Tor;
wer, kànn Dieni-mieni Sehnsucht stella ?
Nur s’Wunder vum Friahjohr !
Kummt dàs Friahjohr heil gesprunga,
ben ech glecklig froh,
un mi Harz tüat luschtig senga,
kummt d’r Hemmel jetzt so noch !
rk