Wàs kàt di Mènscha bèss‘res bénda
én da èrschta Stunda mét Glocka-G‘litt,
a Korb voll mét bèschta Johres-Wénscha,
üs tiafem Harza géwunscha, às’s bliebt.
Do stéht jéder allei vor dam grossa Tor,
verborga bliebt géheimnisvoll di Sécht,
dàs Güata un Schlachta stéht noch bévor :
wu ésch dàs Liacht.., wu s‘Dunkla brécht ?
Doch nix kànn èrsètza a wàrmi Hànd,
géstrèckt gémeinsàm zu géh éw‘r die Schwèll,
di Züakunft wu séch ufmàcht, so unbékànt,
déch bégleitet un s‘Bèschta dér wéll.
Géb dieni Wénsch oï, uf die bèschti Ârt,
un àll di Zwiefla verliart sieni Kràft,
dieni Hànd wérd weicher, so mènschlig zàrt,
ém àndra a Hélf, a Fréndschàft wu hàft!