Wihnachta esch di scheenschti Zitt,
alli kumma weder Heim;
si kumma vu noh un vu witt,
zu spiera d’r Fàmelia-Keim,
wenn um Metternàcht s‘Gleckla litt.
Si gehn metnànder durch di Nàcht,
ang verbunda, voll, voll Hoffa,
sahn d’r Starn wu ewer si wàcht,
wia Schnee un Iss, ànànd’r v‘rbunda,
àlles glanzt en der Wihnachts-Tràcht.
Si kumma en a Liachter-Stràhl,
gross oèffna si ehri Auiga,
ehri Géfühler sen ohna Zàhl,
wia wachst en ehna d’r Glauiwa :
di Liab brennt en jedem ohna Wàhl.
Wer, kànn begriefa so na G’schecht ?
wenn d’r Heescht siena Suhn scheckt furt,
en a Stàll, kàlt, fer s’Veeh esch g’rescht,
nur Straui un Hai, fer sieni Geburt,
wed‘r Brot noch Melch sen ufgetescht !
Wàs kànn dàs brenga so na Kend,
voller Armüat stràng umgah ?
doch, di Schàr d’r Angel froh v’rkend :
“ dàs esch Gottes-Suhn, dàss esch Da,
wu sieni “ Botschàft “ d’r Walt jetzt brengt “ !
Wer begrieft scho wàs do esch g’schah? :
Soll‘s Harz versteh, doch làcht d’r Verstànd;
han àlli d’r Wart vum Mensch ufgah ?
dàss d‘r Hemmel a Retter hèt g’sàndt !
a Ziel em Menscha-Harz müass gaa !
Wihnachta esch di scheenschti Zitt,
met Fraid kumma àlli wed‘r Heim,
sie kumma vu noh un vu witt,
sie setza unt‘r d’r Fàmelia-Bauim:
un senga dàss‘s en d’Walt nii litt !
rk