A pààr Manner sénn versàmmelt bi Bétania,
Éhri Miena sénn arnscht éhra G’sécht géspànnt,
Én d’r Méttla stéht Eina sini Wœrter tééna,
Mét viel Arnscht un sini Liab ésch éhna békànnt,
Ar hàt éhna s’ Mènschliga g’léhrt fér dàss si’s wéssa.
Àlli mian’s wéssa, dia gross Botschàft ésch so wéchtig,
Bis àn s’ And d’r Walt müass jéda dàs Heil erfàhra,
Dènn dàs Unwéssa léhrt niama wàs ésch réchtig,
Un dàs Unheil kreist én jédem um d’r Kràga,
Trotz mét wénig Wéssa glàuibt jéda ar ésch machtig.
Ar glàuibt séch machtig un blèckt nichtig uff d’r Nochber,
Àhnt nét wia si Schécksal wérd g’spéélt mét fàlscha Wérfel,
Vor da viela G’fohra hàt ar si g’wàrnt un fàlschi G’séchter :
« Stärka di Àrma, heila di Krànki un da wu wéll,
Verbreita àlli Güatheit fér di nachschta G’schlachter » !
« Mi Liida soll eich halfa zu tràga èjri Làscht,
Mini Dorna solla ejri Gédànka reiniga,
Jéda wu stràndet soll séé èjra bèschta Gàscht,
Én minem Blüat tüan èjri Fahler stéts ‘peiniga’,
Mina Wag soll fér eich d’r namlig Wag séé, fàscht.»
Éwerràscht sahn si a Wulka vum Hémmel kumma,
Chrìschtüs ésch verhèrrligt un stiegt stràhlend séch’r druff,
Sini Jénger sénn bégeischter un jubla mét éhrna Stémma ;
D’r Mènschasuhn hàt si Warck erféllt un stiegt jètzt uff,
Kènnt d’r Mènsch da Gàng bégriffa tat di Walt nur g’wénna.
rk