15 Un GOTT hàt zum Abraham g’sait: Dü sollsch dini Fràui némm Sarai heissa, sundern éhra Nàma soll Sarah séé.
16 Dènn Éch wéll si b’sagna un si wurd zu Nàtiona wara ; un Kéniga vu Vèlker wara vu éhra stàmma.
17 Do ésch Abraham uf si G’sécht g’fàlla un hàt g’làcht, ìnnerlig hàt Ar zu séch g’sait: Soll ém a Mànn vu hundert Johr a Kènd gébora wara, un soll Sarah mét niinzig Johr noch gébära ?
18 Abraham hàt zu GOTT g’sait: Loss Ismael lawa vor Diner Gégawàrt!
19 GOTT hàt g’àntworta : Nei, dini Fràui Sarah wérd a Suhn gébära, én dam gésch dü d’r Nàma Isaak (ar hàt g’làcht). Mét éhm wéll Ech mina éwiga Bund schliassa un mét sinem G’schlacht noch éhm.
20 Fér Ismael hàn Éch déch oï erhéért. Éch wéll éhna reichlig b’sagna un fruchtbàr màcha, un éwer àlli Màss verméhra. Zwèlf Prìnza wérd ar zeuiga un Éch wéll éhna zum a grossa Volk màcha.
21 Àwer Mina Bund wéll Éch mét’m Isaak schliassa, da wu Sarah dér gébära wérd s’ nachschta Johr um dia Zitt.
22 Wu GOTT fèrtig kà hàt mét d’m Abraham zu réda, hàt AR séch vu éhm erhééht.
23 Abraham hàt sina Suhn Ismael g’numma un àlli Dianer wu én sinem Hüsshàlt gébora sénn, un àlli wu gékàuift wura sénn, un àlles wàs mannlig g’séé ésch èn sinem Hüss, un ar hàt éhri Vorhütt béschnétta àm namliga Tàg so wia’s GOTT éhm béfohla hàt.
24 Abraham ésch niinaniinzig Johr àlt g’séé wu ar béschnétta wura ésch.
25 Ismael, sina Suhn ésch drittzéh Johr àlt g’séé àls ar béschnétta wura ésch.
26 So, àn dam Tàg sénn àlli b’schnétta wura, Abraham un sina Suhn Ismael;
27 un àlles wàs mannlig g’séé ésch én sinem Hüsshàlt, wu ém Hüss gébora oder gékàuift wura ésch vu Frèmdi, àlli sénn mét éhm béschnétta wura.