Wènn mi Harz sprudelt, Déch griasst,
frohlockt éw‘r Dini Harmonie,
Hémmlischer-Vàtter, àlles béwiest:
d’Vollandung gliecht Dien’m Génie !
Jédes Steinla, jéd’s Halmla,
jéd’s Trèpfla, Bachla un Méér,
di Glühwérmla, di Mélchstrossa,
salbscht d’r Starnastàuib gliecht nur DER.
“ Àlles wérd klein’r.. “, spétzt s’Nano d’Nàs,
“ àll dàs Grossa wérd grésser ..“ :
Pràhlt d’r Macro stolz mét sien’m Màss ;
Nur dàs Liacht, màcht àlles schééner.
Wia kànn éch, kleiner Wurm, dàs fàssa ?
Dieni Vollkommaheit quéllt,
unufhéérlig durch di Gàssa,
én àlla Strossa schient ‘ Di Béld ‘.
Én dam Strom vu Menscha-Luscht,
wu séch standig kritzt, béwégt,
triebt di Séhnsucht jédi Bruscht,
Dini Kràft séch én àlla régt.
Én jédem gésch Dü wàs ar brücht,
dàs Liacht, di Wärma un noch Luft,
a Kénderstub, wènn noch unverpfüscht,
mét Màmas un Pàpas frohem Duft.
Dia einzig Liab wu àlles zeugt,
àlles triebt, die Ärmschta nährt,
Di Schwàcha, di Krànki bétreut:
fér àlli, der bèschta Gefährt.
Ja, ohna Liab wàchst nit, zerbrécht
schnall àllem Ursprung tiafschter Sénn,
en Sien’m Schoss, mét éwiger Sécht,
gédaït ‘Di Kèrnla‘ nur én EHM drénn!
O, Dü Weisheit hélf doch mér,
Diena Schémmer zu erblécka,
dènn die Nàcht, druckt mangmol séhr,
Dini Liab allein, kànn méch rètta!
rk