Der Hemmel hangt so tiaf,
d’Wulka kàsch dü striecha,
di Hiiser lüaga schiaf,
d’r Nawel, wéll nét wiecha.
Der Wénd blost éwer’s Fald
siena Hüch rieb d’r Bàcka,
sieni Hand sén so kàlt,
un d’Arda ésch gébàcha.
Lüag, a wissi Fader,
so licht vum Hémmel kummt,
sie wàkelt wia‘ na Kafer,
wu um a Bliamla summt.
As kumma émmer méh,
léga àn der Boda,
si kenna jo nét stéh..,
dàs ésch d’r àlta Moda!
Di Garta, di Màtta,
un di Strossa sén wiss,
di Walt tüat séch andra..
di Bachla sén voll Iss.
Di Alta sétza drén,
drucka d’ Nàs an di Schieb,
sie kènna d’r tiafa Sénn,
vum Wénter sein‘r Liab.
Di Jungi sprenga nüss,
stàmpfa luschtig durch d’r Schnee,
warfa Schneebàlla met Fliess,
spiera nérgends kè Wéh.
As rauicha di Kami,
di Wärma féllt di Stuwa,
der Duft vum heissa Wii,
brengt àlli zum sénga.
Der Hemmel hangt so tiaf,
di Wulka kàsch dü striecha,
üs da Hiiser kummt d’r Rüaf :
màcha mét, un sénga !