Wia ésch d’r Mai so schéén, einzig én siner Pràcht,
Wènn di Sunna schient un àlles um Déch làcht,
Un dàs Griana Déch umàrmt, éwer Déch wàcht,
Dini Schrétta géhn so licht, un d’r Trétt so sàcht.
Un durch s’Elsass sollsch Dü wàndra, nét bi Nàcht,
An’ra Téér sollsch dü klopfa bis d’r Schléssel kràcht,
D’ Téér géht uff : a schéénes Béld stéht do bédàcht,
As stéht én viela Blüama un dér entgéga làcht.
D’ Auiga glanza voll Liachter üss d’r Starnawalt,
S’ Liad vu éhra Léppel durch s’Landla schàllt’,
Éhra Gàng zeigt di Würde vu d’r Mènschag’stàlt,
Éhri Rühji di ìnnre Güté vu jéd’r Harzensfàlt.
A Liacht géht Dér uff, Dü bégrifsch d’r Sénn,
A Glànz d’r Vollkommaheit wohnt én éhr drénn,
Lüag güat, as stéht g’schréwa uff jéder Stérn,
D’r Wart d’r Schéénheit sétzt tiafer én jédem Hérn.
Wia ésch d’r Mai so schéén, einzig én siner Pràcht,
Wènn di Sunna schient un Séé Déch bétràcht,
D’ Kràft vum Griana spiersch, dia beidi béwàcht,
S’Hàrz wérd so licht un di Liab d’sééligscht Màcht.
rk