D’r Herr esch miena Hert,
mer kànn nix fahla,
Ar weidet mech uf griana Màtta,
uf ehna losst Ar mech rühja.
Ar brengt mech àn freschi Wàsser,
do losst Ar mech uflawa,
Ar fiahrt mech uf d’r Wag d’r Tugend,
zu Ehra vu sienem Nàma.
Wenn ech durch s’ Tàl d’r Fenschternis wànder
han ech nix zu fercha,
denn Dü besch met mer,
Diena Stacka un Stàb tüan mech leita.
Dü decksch d’r Tesch fer mech,
em Anbleck vu miena Fend,
sàlbsch mien Haupt met duftendem Oel,
miena Bacher schanksch Dü voll in.
Dieni Gnàd un Bàrmharzigkeit folga mer,
jeda Tàg en mienem Lawa;
em Hüs vum Herrn well ech wohna,
bis àn s’ And vu miena Tag.
Âlles kummt vu DER !
Âlles geht zu DER !
Âlles esch en DER !
Âlles esch Liab en DER !
Âlles kummt vu Diener Liab !
DÜ besch di LIAB !