( Noch d’r Geburt vum Johànnes d’r Taifer )
67 Un siena Vàtter, Zacharias, ésch vum heiliga Geischt
erféllt wura, hàt prophezeit un hàt g’sait:
68 Gelobt ésch d’r Herr, d’r GOTT vu Israël! Dènn Ar hàt sie
Volk b’süacht un erkauift,
69 un hàt uns ufg’réchta a Màcht vum Heil, em Hüs vu siem
Dianer David,
70 wian Ar vor Zitta verheissa g’hà hàt durch d’r Mund vu
siena Prophéta ;
71 dàss Ar uns rètta tüat vu unsera Fénd un üs d’r Hànd vu
àlla, wu’n uns hàssa,
72 Ar zeigt Bàrmharzigkeit én unsera Vatter, un dankt àn siena
Heiliga Bund,
73 un àn d’r Eid wu’n Ar unserem Vàtter Abraham g’schwora hàt,
74 dàss mér, erléest wara üs da Hand vu unsera Fénd,
75 éhm kènna diana, ohna Furcht unser Lawa làng, én Heiligkeit un
Gerachtigkeit vor Siena Auiga.
76 Un dü klei Kénd, wursch a Prophét vum Héechschta heissa. Dénn
dü wursch ém Herr vorgéh, fér Ehm siena Wag vorzubéreita,
77 un Erkenntnis vum Heil ga en siem Volk, én d’r Vergawung vu
siena Sénda,
78 dàss durch d’harzlig Güatheit vu unserem GOTT, d’ufgehendi
Sunna uns b’süacha wérd,
79 domét sie schient fér dia, wun én d’r Fénschternis un ém Schatta
vum Tod sén, un unseri Fiass leitet uf d’r Wag vum Fréeda.
80 Und dàs Kénd ésch g’wàchsa un ésch stàrk ém Geischt wura.
Ar esch en d’r Wüste gsée bis zu dam Tàg, wun ar hàt solla vor
s’Volk Israël tratta.